زندگی کافینتی مردم ژاپن (+عکس)
تاریخ انتشار: ۲۸ تیر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۵۶۸۷۵۶
ژاپنی‌های روز مزد و کم درآمد به اقامت‌گاه‌هایی جدید روی آورده‌اند تا حداقل بتوانند ضروریات روزمره خود را تامین کنند؛ این گروه طبقه جدیدی در اجتماع پرجمعیت این کشور ایجاد کرده‌اند: بی‌خانمان‌های کافینتی. اما زندگی آنها به چه شکل سپری می‌شود؟
شهر بزرگ و شلوغ توکیو شاهد کارمندانی است که کیف اداری خود را به دوش انداخته و راهی خانه می‌شوند؛
کارگرانی هم هستند که یک کیف دافل (کیفی سیلندری شکل و شبیه ساک دستی سفر) در دست دارند و تمام وسائل زندگی‌خود را در آن ریخته و به دنبال سرپناهی برای گذران شب هستند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بحران اقتصادی ژاپن در دهه‌های قبل، الگوی کار و زندگی در این کشور را تغییر داده است و افراد زیادی، به خصوص از میان جوانان، مجبور شده‌اند برای تامین حداقلی زندگی خود به مشاغل روزمزد روی بیاورند؛
جوانانی که بدون سرمایه اولیه امکان تهیه آپارتمان را ندارند زیرا یک آپارتمان کوچک، در حدود ۳۰ متر مربع، در شهر بسیار گران توکیو ماهیانه حدود ۱۳۰۰ دلار هزینه دارد.
میکروآپارتمان‌ها چالشی جدید یا راه‌حلی کاربردی برای زندگی؟
آنها ناگزیر از انتخاب شغلی روزانه و موقت هستند زیرا آدرس ثابتی ندارند و همین امر آنها را وارد یک چرخه معیوب می‌کند: شغل‌های روزمزد، درآمد بسیار کمی دارند.
یاماشیتا، یکی از این کارگران، گفت: «برای پرداخت ودیعه یک آپارتمان باید پس انداز کنم اما درآمد روزانه من به اندازه کافی نیست. اگر آدرس دائمی نداشته باشم کارفرمایان مرا استخدام نمی‌کنند و اگر شغل دائمی نداشته باشم توان تهیه مسکن و آدرسی ثابت را نخواهم داشت.»
مقصد شبانه این افراد کافی نت‌ها هستند: جایی که با حدود شبی ۱۰ دلار می‌توانند ضروریات و اولیات زندگی خود را تامین کنند؛ وزارت بهداشت ژاپن گفت کافی نت‌ها دیگر فقط مکانی برای لذت بردن از وبگردی افراد نیستند بلکه به عنوان اتاقِ خواب بیش از ۵۴۰۰ بی‌خانمان ژاپنی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
گران‌ترین شهرهای دنیا برای زندگی کدام‌اند؟
هنگام ورود به یک کافی نت، که معمولا به صورت شبانه‌روزی باز هستند، کاربران خود را در یک اتاقک کوچک با یک صندلی و یک کامپیوتر جا می‌دهند. بسیاری از کافه‌ها مجلات کمیک (داستان‌های مصور)، نوشیدنی بدون الکل و حتی دوش را به صورت رایگان ارائه می‌دهند.
یک مرد ۳۰ ساله که می‌خواست ناشناس بماند گفت: «شما فقط یک کارگر روزمزد هستند، تمام روز کار می‌کنید، حقوق ناچیزی می‌گیرید و در یک کافه می‌خوابید. صبح دوباره این چرخه را شروع می‌کنید.» او یادآور شد: «شما نمی‌توانید پاهایتان را دراز کنید. صدای دیگران را می‌شنوید و نمی‌توانید آرامش کاملی داشته باشید.»
گروه‌های حامی بی‌خانمان‌ها می‌گویند کسانی که در کافی نت‌ها زندگی می‌کنند نوع جدیدی از بی‌خانمان‌ها هستند و با افرادی که در پارک‌ها و خیابان‌ها زندگی می‌کنند فرق دارند. این افراد از نظر اجتماعی به عنوان «پناهندگان کافی نتی» شناخته می‌شوند.
تاکاهاشی که صاحب یکی از این کافی نت‌هاست، می‌گوید ساکنان کافه را از طریق دافل‌های سنگینی که بر دوش خود حمل می‌کنند می‌شناسد. او نیز معتقد است آنها با افراد بی‌خانمان واقعی متفاوت هستند و به گروه فقرای شاغل تعلق دارند زیرا حداقل یک درآمد کم و روزانه دارند.
بسیاری از پناهندگان کافی نتی به کار مادام‌العمر عادت کرده و توانایی تغییر سطح اجتماعی خود را ندارند؛ چونان، مدیر یک کافی نت در توکیو نیز گفت: «ما افرادی داریم که هر شب در کافه من می‌مانند: حدود ۱۵ نفر؛ مردی بود که به مدت شش ماه در اینجا ماند.»
اتاقک مشترک یکی از کافی‌نت‌های شبانه‌روزی در ژاپن
یاماشیتا در پاسخ به این سوال که چه مدت قصد دارد به این زندگی ادامه دهد، لبخند می‌زند، شانه‌هایش را بالا می‌اندازد و می‌گوید: «امیدوارم اوضاع در ژاپن بهتر شود. نسل جدید ژاپنی هیچ پولی ندارد و بسیاری از جوانان انگیزه خود را از دست داده‌اند.»
او در حالیکه در یک اتاقک کافی نت مقابل یک کامپیوتر نشته ادامه می‌دهد:«من پول ندارم، اما یک رویا دارم؛ شاید یک کار معمولی در یک دفتر.»
اکنون اقتصاد ژاپن در حال بهبود است، اما بسیاری از کارگران روزمزد پس از سال‌ها کارِ سطح پایین، مهارت خاصی ندارند و بیشتر شرکت‌های در حال توسعه نیز ترجیح می‌دهند فارغ‌التحصیلان دانشگاهی را استخدام کنند و یا مشاغل اساسی را به کشورهایی با دستمزد پایین، مانند چین، منتقل کنند.
این کافه‌ها تا حدودی نرخ بی‌خانمانی ژاپن را پنهان نگه داشته‌اند و بدتر این که اغلب این افرادِ آسیب‌پذیر، دچار مسائل حقوق بشری متعددی نیز هستند، و به همین دلیل چالش اصلی در مورد امنیت اجتماعی و پایداری اقتصادی جامعه است.
آرنولد فانگ، محقق عفو بین‌الملل در حوزه شرق آسیا، توضیح داد که این پدیده‌ای است که در سال‌های اخیر ظاهر شده و برای برخی افراد، به خصوص زنانی که اقامتگاه دائم ندارند یک راهکار است. هنگ کنگ نیز مسئله مشابهی را تجربه کرده است: در رستوران‌های مک دونالدز، جامعه‌ای به نام «پناهندگان مک» از میان قشر آسیب‌پذیر زندگی خود را می‌گذرانند.
پروفسور نیکلاس پیلیس، مدیر بخش سیاست اجتماعی دانشگاه یورک، معتقد است افراد بی‌خانمانی که در مراکز خدمات عمومی و اقامتگاه‌های موقت مستقر می‌شوند، تسریع‌کننده انتقال عوامل بیماری‌زا هستند.
۸۲ میلیون آواره در جهان | بیشترین تعداد آوارگان از کدام کشورها هستند؟
وقوع بحران کرونا در جهان و اجبار دولت‌ها به وضع قوانین قرنطینه و فاصله‌گذاری‌های فیزیکی باعث شد کافی نت‌ها، رستوران‌ها و سایر اماکنی که محل خورد و خوراک و اقامت این طبقه بود بسته شود.بنابراین شیوع کووید-۱۹برای پناهندگان کافی نتی شکلی بحرانی‌تر به خود گرفت و این افراد را دچار مشکلاتی بیشتر کرد؛
این امر اما می‌تواند به عنوان نقطه عطف مسیر ریشه‌کنی بی‌خانمانی باشد. رکود اقتصادی اجتناب‌ناپذیر و عطف تمرکز جهان بر اقداماتی برای کاهش تأثیر ویروس‌های آتی، نوری بر نارسایی‌های سیستم رفاه اجتماعی انداخت زیرا امکان سرایت آلودگی و بیماری از جمعیت حاشیه‌نشین و محروم، به جمعیت عمومی را روشن ساخت.
بنابراین، از خیابان‌های توکیو تا لندن و فراتر از آن، سرانجام همه‌گیری کسانی که برای مدتی طولانی از بی‌خانمان‌ها غافل شده بودند را به خود آورد. اکنون فعالان حقوق بشر و بی‌خانمان‌ها امید دارند که بحران کرونا به عنوان یک کاتالیزور برای تقویت این باور که مسکن باید از حقوق بشر باشد عمل کند.
منبع: عصر ایران
کلیدواژه: بی خانمان ها کافی نت ها زندگی خود کافی نتی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۵۶۸۷۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کنایه مورینیو به رم: مردم از من انتظار برد با تیم‌هایی را دارند که برای قهرمانی ساخته نشدند!
آقای خاص فوتبال می‌گوید بار موفقیت‌ها و سابقه او سنگین است و مربیگری بخش جدایی‌ناپذیری از زندگی اوست.
طرفداری | ژوزه مورینیو از دلایل دوری خود از فوتبال و معیارهایش برای انتخاب تیم بعدی گفته است.
ژوزه مورینیو، سرمربی پرتغالی که سابقه مربیگری در تیم‌های بزرگی مانند پورتو، چلسی، اینتر، رم و رئال مادرید را دارد، هنوز پس از اخراج از رم در ژانویه، در تیم جدیدی مشغول به کار نشده است. آقای خاص یکی از موفق‌ترین مربیان قرن بیست و یکم به حساب می‌آید و افتخارات متعددی از جمله قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را در کارنامه خود دارد. با این حال، به نظر می‌رسد او در حال حاضر به دنبال باشگاهی با شرایط خاص است و به راحتی به هر پیشنهادی پاسخ مثبت نمی‌دهد.
مورینیوی 61 ساله در مصاحبه با سایت پرتغالی آبولا در پاسخ به سوالی درباره احتمال مربیگری بنفیکا پس از انتخاب آندره ویلاس بواس به عنوان رئیس جدید پورتو، رقیب دیرینه‌اش، گفت:
از من چنین سوالی نپرسید. من با چنین احساسی در فوتبال فعالیت نمی‌کنم. از من درباره تیم‌هایی که مربی دارند سوال نپرسید. من همیشه از هرگونه رفتار غیراخلاقی دوری کرده‌ام. سوالاتی مثل اینها اغلب آخر هفته‌ام را خراب می‌کنند.
ژوزه در مورد مکان فعلی زندگی‌اش در لندن که نزدیک استادیوم استمفوردبریج است، اظهار داشت:
در لندن، من دو دقیقه با ورزشگاه چلسی فاصله دارم، از خانه‌ام می‌توانم صدای گل‌ها و تشویق هواداران را بشنوم. روزی که هواداران در ورزشگاه نام من را فریاد می‌زدند، دیگر به تماشای فوتبال نرفتم. من باید به ورزشگاه‌های دیگر بروم. 20 تا 30 دقیقه از خانه‌ام در پرتغال تا ورزشگاه لوز فاصله است. به دو یا سه بازی رفتم. آنها شروع به پرسیدن چنین سوالاتی کردند و من دیگر نمی‌روم. آنها با این سوالات زندگی‌ام را خراب کردند.
آقای خاص در پایان این مصاحبه هرچند اسمی از باشگاه رم نبرد اما به نوعی به این تیم کنایه زد. مورینیو برای اینکه مشخص شود کنایه‌اش متوجه کدام تیم است گفت در دو سال گذشته دو بار به فینال‌های اروپایی رسیده است اما مردم از من برای چنین تیم‌هایی انتظار برد دارند.
هیچ برنامه‌ای برای آینده‌ام ندارم. هر چه که قرار باشد، اتفاق می‌افتد. بار موفقیت‌ها و سابقه من سنگین است. می‌دانم که حتی زمانی که تیم‌هایی را مربیگری می‌کنم که برای قهرمانی ساخته نشده‌اند، مردم همیشه از من انتظار دارند که برنده شوم. در دو سال گذشته به دو فینال اروپایی رسیده‌ام. من می‌خواهم مربیگری کنم، این بخش جدایی‌ناپذیری از زندگی من است، بدون مربیگری هیچ خوشبختی وجود ندارد. کجا؟ در هر باشگاهی که مرکز آموزشی مناسبی برای تمرین خوب داشته باشد. من هیچ پیشنهادی از یک باشگاه پرتغالی دریافت نکرده‌ام.
از دست ندهید ????????????????????????
تونی کروس: پاس گلم جلوی بایرن خیلی خاص نبود شاهکار کارلتو؛ بازهم شکست‌ناپذیری مقابل بایرن بزرگترین بازیکنان ناکام تاریخ لیگ قهرمانان یحیی شکایت کند 5 میلیارد تومان جریمه می‌گیرد
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان